De reden van mijn vuurtje…

Voor mij is OnsjeKolibrie ontstaan met de geboorte van dat prachtige ventje naast mij op de foto. Al wist ik natuurlijk op dat moment nog niet dat hij het vuurtje zou zijn om andere ouders te inspireren. Hij was zes maanden oud en ik wist dat het gewone een beetje anders ging bij hem. Op dat moment was ik me daar natuurlijk niet van bewust. Als jonge moeder deed ik ook maar wat. Ik zag wel dat hij anders reageerde op prikkels, structuur, uitdagingen en nieuwe dingen.

Pepijn is een lieve, rustige en introverte jongen. Die in een vertrouwde omgeving niet verlegen is, goed kan vertellen wat er in zijn hoofd speelt (en geloof me dat is vaak een heleboel) en goed kan observeren. Het gebeurt dan ook meer dan eens dat hij mij spiegelt en mij reflectievragen stelt waar een ander niet op zou komen.

Naast dat we, hoe klein hij ook was, mooie gesprekken konden voeren zat ook ik meer dan eens met mijn handen in het haar. Hoe moet deze jongen naar school? Hoe moet hij zich standhouden in deze wereld die hij zo goed snapt maar niet kan bevatten? Tot groep 3 ging dat, met vallen en opstaan, goed. Er waren lieve kinderdagverblijf juffen en kleuterjuffen. Er was een geweldige familie en mijn achtergrond als hulpverlener waarin ik een heleboel pedagogische trucjes had geleerd hielpen ook mee.

Maar zoals bij elk kind moest Pepijn natuurlijk ook steeds meer op eigen benen gaan staan. En juist dit lukte niet. Zonder die betrouwbare ander naast zich, met nog te weinig vertrouwen in zichzelf, stagneerde hij. En mijn intelligente jongen lukte het niet om te lezen. Ja wel de woorden vrachtwagen, maar niet Kim en Sim. Er werd al gauw gesproken over dislectie. Mijn moeder-gevoel zei me dat dit het niet was. Via veel omwegen en gesprekken met onder andere school en diverse hulpverleners was dit inderdaad niet de oorzaak. Wat was het dan wel? Een te snelwerkend hoofd zonder dit te kunnen vertalen naar de praktijk. En met de juiste motivatie, geduld en stimulans krabbelde hij weer op.

Dit blijft een fragiele balans. Pepijn kan en hoeft niet te veranderen, maar we kunnen het hem wel makkelijker maken. Bijvoorbeeld door met hem in gesprek te blijven, zodat we hem beter begrijpen en zo nodig zaken kunnen aanpassen. Want dan kan ook hij blijven genieten van het ontdekken van nieuwe dingen (zowel het leren op school, het beoefenen van nieuwe sporten of het op vakantie gaan). Dit was voor mij als moeder een zoektocht, samen met Pepijn en met onze omgeving.

Hoe ik, als ouder, met elke situatie om ga, is bepalend voor Pepijn en de uitkomst hoe hij er mee om gaat. Dit maakt dan ook dat ik het belangrijk vind om mezelf te blijven onderzoeken. Hoe gaat het met mij? Hoe sta ik erin? Onderscheiden wat mijn gevoelens zijn ten opzichte van die van Pepijn (en ze niet door elkaar te halen). Mijn coaching opleiding heeft hier een enorme bijdrage aan geleverd. Hierdoor kan ik sterk blijven staan in dit mooie avontuur van het moederschap van een jongen die het gewone net even anders beleeft.

Dit avontuur deel ik graag met jou, ook omdat ik graag dat van jou meebeleef! Samen lachen om onze onhandigheden. Samen het verdriet voelen. Jouw worstelingen mee maken. Samen moe zijn van de energie die je geeft. Maar ook samen leren van alles wat we meemaken. Dat is voor mij de reden van OnsjeKolibrie.

Liefs,
Renske