Ik ben ervan overtuigd! Of toch niet…?
Hoe doe je dat toch allemaal? Die vraag krijg ik weleens wanneer ik iemand tegen kom als ik aan het racen ben van de ene naar de andere ‘To Do’ op mijn lijstje. Op dat moment kan ik alleen maar zeggen ‘gewoon doorgaan’. Doorzetten is een overtuiging die mij al vaak in mijn leven geholpen heeft. Blijven ademhalen en stap voor stap doorlopen.
Toch is het niet zo simpel. Een aantal jaar geleden werd mijn kwaliteit van doorzetten ook mijn valkuil. En op dat moment werd de toenemende zorg rondom Pepijn meer zichtbaar.
Dat zorgde ervoor dat ik als een stresskip door de dagen ging. Ik wist geen prioriteiten te stellen en zaken die waardevol voor mij zijn zoals vriendschappen, heb ik laten versloffen. Het lukte me gewoon weg niet meer om de aandacht goed te verdelen. Ik besloot me volledig op de zorgen rondom Pepijn te focussen. En de overige taken en verantwoordelijkheden voerde ik op de automatische piloot uit. De energie moest ik uit mijn tenen halen. Tot de zomervakantie. Dat is altijd om goed moment om even stil te staan bij het gezin. Er zijn geen verantwoordelijkheden en geen prikkels van buitenaf. Geen anderen die een beroep op me doen en mij het gevoel geven dat ik altijd moet reageren.
Door de vakantietijd kreeg ik de ruimte om naar mezelf te luisteren. Wat was ik aan het doen, welke keuzes maakte ik en vooral waar waren deze keuzes op gebaseerd? Waren dit mijn innerlijke drijfveren, mijn waarden en normen of werd ik geleefd door mijn belemmerende overtuigingen?*
Wanneer ben je goed genoeg?
Ik neem je mee in mijn gedachten: Ik moest van mezelf zoveel mogelijk voor anderen doen, want dan ben je goed genoeg. Je mag niet ergens alleen consumeren maar je moet altijd participeren. Dus op school, in de vriendenclub, familie, kerk, werk, ik ben altijd bezig om te bekijken waar ik kan helpen. Vooral omdat ik dit leuk vind en ik ervan geniet om dingen op te zetten. Maar ten koste van wat? Daar had ik al even niet meer bij stil gestaan omdat mijn focus zo op Pepijn was gericht. En dus had ik er niet meer van genoten en voelde taken en verantwoordelijkheden als een last.
Natuurlijk ging ik door, want ja dat is wat ik kan en dat is wat ik doe….
Dit ging dus ondertussen wel ten koste van mezelf, en ook van anderen. Want voor oprecht luisteren en tijd nemen voor de ander had ik geen ruimte. Terwijl vriendschap wel een hele belangrijke waarde is in mijn leven. Zo’n doorsnee tegeltjeswijsheid (het heet toch niet voor niets wijsheid) werd maar weer eens duidelijk: Wanneer je ja zegt tegen het een, zeg je nee tegen het ander.
Tijd om het heft weer in eigen handen te nemen. Niet mijn belemmerende overtuigingen laten spreken maar mijn waarden en mijn gevoel. Dat betekent voor mij 2 projecten per jaar te hebben (naast mezelf, mijn gezin/ familie en werk). Dat voelt goed. Het is niet altijd makkelijk, want als mensen een beroep op mij doen, ben ik altijd geneigd om ja te zeggen! Ik raak dan ook makkelijk enthousiast en zit boordevol creatieve ideeën.
En dat is soms prima tot ik merk dat het teveel is. Dan ga ik terug naar mijn eigen regel: 2 projecten is goed genoeg.
Keuzes maken
Dat betekent dus ook lastige keuzes maken. Voorjaar 2020 kwam daar OnsjeKolibrie, niet even een klein “dingetje” tussendoor, maar echt iets waar mijn passie ligt. Ik moest toen iets anders loslaten. Zomervakantie 2020 was dus een mooi moment om te bepalen wat vind ik nu belangrijk? Waar sta ik voor? Welke aandacht hebben de kinderen nodig dit jaar? Hoe staat Pepijn ervoor? Welke drijfveren zijn van belang? Nee zeggen zou in dit geval dus een Dikke JA tegen OnsjeKolibrie zijn. Dus met pijn in mijn hart voorlopig afscheid genomen van het andere, maar zo blij met de ruimte die dit oplevert.
Vanuit deze ruimte te kunnen leven in plaats van het beklemmende gevoel van mijn belemmerende overtuigingen dat ik tegen alles ja moet zeggen. Ren ik mezelf nog weleens voorbij? Jazeker… Maar ik heb het steeds sneller door. En ik weet op welke manier ik dan kan reageren.
Hoeveel projecten heb jij per jaar? Maak je zo duidelijke keuzes of op welke manier maak je deze dan? Laat het achter in de comments hieronder.
Liefs,
Renske