Overtuigd!
In de afgelopen blog schreef ik over belemmerende overtuigingen. Misschien kan je hier wel een voorstelling van maken. Maar wat betekent dit nu eigenlijk en waarom is het ontdekken van jouw belemmerende overtuigingen als ouder met een kind “gewoonandersis” zo belangrijk? In deze blog dus wat extra achtergrond informatie over dit onderwerp.
Wat is een belemmerende overtuiging?
Volgens Google is het: een negatief oordeel dat je over jezelf hebt. Vaak denken mensen dat deze overtuigingen waar zijn. Daardoor staan belemmerende overtuigingen in de weg van persoonlijke groei en verandering. Voorbeelden van belemmerende overtuigingen zijn: je mag niet rusten voordat al het werken is gedaan, als je hoogopgeleid bent dan kan je pas ergens over meepraten, het moet perfect zijn/ gaan, niemand zit op mij te wachten. Als ouder reageer je naar je kind vanuit deze overtuigingen. Het bepaalt welke vaardigheden je jezelf aanleert (of niet), het bepaalt hoe jij handelt en het heeft invloed op je omgeving. Voorbeeld: Je hebt veel te doen, er liggen 100 dingen op je te wachten. En dan komt jouw kind thuis. Er is “iets”. Je voelt dat wel maar je hoofd staat er niet naar. Want je kan pas de tijd nemen voor dat “iets” op het moment dat de was aan staat, als de vaatwasser is ingeruimd en dat telefoontje is gepleegd. Jouw overtuiging is dat je pas rust hebt (mag hebben) als je to-do-list leeg is. En dan ontploft jouw zoon of dochter. Je hebt geluisterd naar de (belemmerende) overtuiging in plaats van naar jouw kind dat voor je staat.
Belemmerende overtuigingen staan je dan ook meer dan eens in de weg. Ze worden vaak getriggerd door bijvoorbeeld bezorgdheid of stress. Iets wat ouders met een kind dat gewoon anders is vaker ervaren. Wanneer je reageert naar je kind vanuit je belemmerende overtuiging is er weinig ruimte. Weinig ruimte voor creatieve oplossingen of geduld. Wanneer je, je eigen trigger herkent dan kan je ook kijken waar deze vandaan komt. Ooit heeft deze overtuiging je geholpen in situaties waar ze nodig waren. Het heeft je geholpen om altijd maar door te gaan, het heeft je geholpen om op sommige momenten niet je mond open te doen en te verdwijnen naar de achtergrond. Het heeft je geholpen om pas rust te nemen op het moment dat het werk gedaan is. Maar zijn ze nu nog wel van toepassing? Is het nu nog steeds nodig om maar door te gaan of mag het ook op een andere manier?
Als coach is het mijn werk om samen met de ander hier naar op zoek te gaan. Als mens is dit wat ik het liefste doe; samen op zoek naar meer inzicht in jezelf. En daardoor meer ruimte te hebben om te kiezen hoe je omgaat met je eigen vaardigheden of het kind dat “gewoonandersis” te kunnen op te voeden.
Klinkt dit nu allemaal een beetje als abracadabra? Met alle liefde kijk ik met je mee naar wat jou soms belemmert. Wat kom jij tegen? En waar komt dit vandaan?
Liefs,
Renske
