Loslaten komt op de meest onverwachtse momenten…
“Mam, ik ga met vrienden naar de Oude Tol”. Zo. Pats. Boem. Die opmerking komt binnen. Het is woensdagmiddag, een zalige zonnige dag. Ik sta te wachten bij het schoolplein van de jongste als Maud naar me toe komt gerend. Geen: “hoi, mam!”, met de mededeling dat ze zelf met vrienden naar het zwemmeertje aan de andere kant van het dorp gaat. En of we even op kunnen schieten, want ze moet eerst nog naar huis fietsen om haar handdoek en badkleding te halen en heeft over 20 minuten weer bij school afgesproken.
Ik heb eigenlijk die eerste opmerking nog niet verwerkt, kijk een juf van school verbaasd aan en denk alleen maar: “hellup, wát gaat ze doen!?”. Waarop die betreffende juf laconiek reageert met: “tja, dat loslaten komt op de meest onverwachte momenten” om vervolgens heel hard in de lach te schieten. “Nou, dat dussss” is het enige dat ik weet uit te brengen. Ondertussen staat Maud ongeduldig naast me te wachten: “Mahaaaammm kom nou, straks ben ik te laat”
En daar gaat ze hoor. Op de fiets. Drie meiden, drie jongens. Heerlijk, hun vrijheid tegemoet. En nee, natuurlijk weet ze niet dat deze foto wordt genomen (sssssst...).
Bij mij gaan de hele middag allerlei doemscenario’s door mijn hoofd. Of ze wel levend bij het zwemmeertje is aangekomen. Stiekem wil ik wel even om het hoekje kijken. Alsof ik als irritante bromvlieg op haar handdoek zit. Gewoon om te zien hoe ze dat nou doet. Hoe ze lacht met haar vrienden, hoe ze het water in rent.
Keurig op het afgesproken tijdstip gaat de poort van de tuin open. Een stralende lach. Een blos op haar wangen en haar huid een tikkeltje verbrand. Ze zit vol verhalen en is ontzettend trots. Ze voelt zich een hele stoere meid. “Dit is de mooiste middag van mijn leven mam!”.
Maar ’s avonds bij het naar bed gaan geeft ze eerlijk toe dat het ook heel spannend had gevonden. Ik denk alleen maar: geeft niet schat, dat herken ik wel, haha! Mijn mooie meid, zo groot. En ook nog zo klein.
Het gaat zo snel, ik kan het me niet voorstellen dat zij over twee jaar echt naar de middelbare school gaat, wellicht aan de andere kant van het dorp (of nog erger: in een andere stad). En daar bouwt ze een nieuw leven op, waar ik een kleiner onderdeel van ben. Een alternatief is er niet, ik kan haar moeilijk voor altijd vasthouden.
Langzaam rekt zij mijn hart uit tot de dag waarop ze zegt: ‘Mam, ik ga zes maanden naar Zuid-Afrika.’ En die dag komt, vast. Ik wil haar vasthouden. Maar omdat ik van haar houd, blijf ik haar voor altijd loslaten.