Sociale vaardigheden bij een kind wat gewoon anders is…

Ach wat een leuk ventje, hoi jongen hoe gaat het met jou? Geen reactie, Pepijn kijkt naar mij en heeft vragende ogen. Ik zeg tegen de aardige voorbijganger dat hij een beetje verlegen is en loop verder. 

Dit is een anekdote van minstens 7 jaar geleden. Maar een van onze volgers gaf aan dat ze dit herkende in haar dochter. Voorbijgangers die met alleraardigste bedoelingen aandacht geven aan jouw zoon of dochter. Die hier vervolgens niet op reageert. 

Onbeleefd, verlegen of ongeïnteresseerd. Je zou die termen er op allemaal kunnen plakken. Maar vaak is het zo dat die termen niet passen bij het kind dat gewoon anders is. Wel: niet begrijpend, wantrouwend of niet zo snel kunnen schakelen.

Het niet begrijpende komt van de vraag: waarom spreekt deze meneer of mevrouw mij aan? Ik ken deze persoon niet en waarom wil hij weten hoe het met mij gaat (ik weet het zelf niet eens)?

Er is wantrouwen omdat de voorbijganger een vreemde is en wat wil hij nou eigenlijk van mij?

Of niet kunnen schakelen: de voorbijganger vraagt hoe het met mij is. Ik ga hier over nadenken en kom tot het volgende: vanochtend ging het goed omdat ik lekker thuis was bij mama en vanmiddag was het niet leuk omdat mijn zus mijn speelgoed afpakte en nu wil ik graag naar huis omdat ik niet houd van boodschappen doen. Oh te laat, die mevrouw of meneer is al voorbij gelopen, gelukkig heeft mama antwoord gegeven. 

Als moeder voel ik me dus wel eens verlegen in deze situaties. En omdat Pepijn geen antwoord geeft, noem ik hem maar verlegen. Te veel informatie om natuurlijk aan een voorbijganger te vertellen wat er daadwerkelijk allemaal gebeurd in het hoofd van hem. En vervolgens word je daar dus als moeder op aangekeken en denk ik ‘hoe kan ik hem helpen in deze sociale vaardigheden?’

Laatst was er weer zo’n incident. Pepijn mocht een ijsje met twee bolletjes uitzoeken. 

Kiezen kan hij niet dus toen hij eenmaal de keuze had gemaakt waren we al even in de ijssalon. De mevrouw achter de balie deed per ongeluk het verkeerde smaakje in het bakje en Pepijn verstijft, maar zegt niets. Ik geef aan dat het de verkeerde is en die vrouw vraagt of het dan erg is dat hij 3 bolletjes krijgt en dus het verkeerde bolletje gratis is. Elk ander kind zou blij zijn en denken dat is mooi die heb ik zomaar gekregen. Pepijn reageert niet. Maar ook echt helemaal niet! 

Ik ga invullen en zeg tegen die mevrouw dat dat wel echt boffen is. Bij het krijgen van het ijsje bedank ik die mevrouw vriendelijk en we lopen weg. Een aantal minuten later keert Pepijn zich naar me toe en vraagt waarom hij nou drie bolletjes kreeg. Dus ik herhaal de situatie, hij begint te glimlachen en zegt: “zo dat is beter dan heb ik gewoon drie bolletjes!”