Ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik het zeg, maar…
“Ik lees jullie blogs heel graag”
“Echt tof hoe jullie zo open en eerlijk delen”
“Jullie berichten zijn zo herkenbaar!”
“Jullie energie spat ervan af!”
En dan volgt; maarruh is het niet te persoonlijk, zo kwetsbaar? Hebben jullie er wel over nagedacht om jullie kinderen zo neer te zetten? Nu weten ze het misschien nog niet, maar als ze straks op de middelbare zitten.
Wij houden dus van de reacties. Zowel de positieve als de kritische noten die mensen hebben bij de blogs. Heel fijn om deze interactie te hebben. Want zonder jullie vragen, hebben wij geen antwoorden.
De antwoorden op jullie vragen
Ja het is super persoonlijk en voelt heel kwetsbaar om onszelf zo neer te zetten. We moeten meer dan eens een drempel over. En wat is het dan fijn om elkaar te hebben. Om bij elkaar te toetsen of een onderwerp kan worden geplaatst. Om elkaar de energie en ruggesnpraak te geven om dingen juist wel te doen. Laten we eerlijk zijn: er staat al zoveel geschreven, zoveel mensen delen verhalen die wij dus niet ‘echt’ vinden. Je leest niet wat het gevoel achter het verhaal is. Toen wij zelf op zoek gingen naar antwoorden op onze vragen, stuitten we op theoretische wijsheden, op voorbeelden die vast kloppen. Maar die niet vanuit het hart zijn geschreven. Of die mooier gemaakt zijn dan ze in feite zijn. En dus besloten wij om open en eerlijk te communiceren. En door onszelf zo bloot te geven, hopen we dat we jou kunnen raken. Dat je bij ons de herkenning en erkenning vindt.
En dan de kinderen. Pepijn en Maud weten heel goed dat OnsjeKolibrie bestaat. Ze weten ook dat zij in veel voorbeelden voorbij komen. En ja, daarin krijgen ze een ‘stempel’. Maar die krijgen ze ook als we met een van de kids op het schoolplein ‘strugglen’. Want laten we wel zijn; dat ziet toch ook iedereen? Juist door onze situatie, onze struggles en onze emoties uit te leggen aan het digitale publiek, hopen we dat de stempel er af gaat. Wij noemen het beestje graag gewoon bij de naam: #alshetgewoonandersis
Maud en Pepijn lezen regelmatig mee met onze blogs. Ze moeten vaak lachen en geven toestemming om bepaalde dingen te schrijven. Nee natuurlijk kunnen ze nog niet alle consequenties overzien. Maar zeg nou eerlijk? Wat is de meest grote consequentie die er is? Dat anderen benoemen wat zij allang van zichzelf weten? Iets waarvan we hopen dat ze trots zijn. En dat ze leren dat je ervaringen, gevoelens en zaken waar je mee worstelt niet weg stopt. Het is een groot leerproces, of je nou 40 of 10 bent. En wij zijn er als ouders trots op dat wij onze kids kunnen meegeven dat je mag bespreken wat er is. Dat je kwetsbaar mag zijn. Op wie je bent, met mooie en minder mooie dingen die jou vormen tot wie je bent.
