Back to school

Zie je die “vliegende” jongen? Dat is een ontspannen ventje, die van de zomervakantie geniet.

Hij hoeft (bijna) niets, volgt zijn eigen tempo en zit vol plannen en ideeën. Hij probeert dingen uit die hij niet eerder deed, gaat nieuwe dingen aan en kan enorm gevat uit de hoek komen!

Afgelopen week waren daar ineens weer wat signalen, pijn in de buik en een zenuwachtig hoestje.

We zijn afgelopen week dan ook begonnen met af en toe benoemen dat school weer gaat beginnen.

“Is het dan echt zo erg?” vroeg iemand aan me. Tja het is wat je erg noemt. Voor hem is het soms onoverkomelijk. Als volwassene weet ik dat hij er gewoon doorheen moet. Dit hoort bij het leven en wat zal hij veel leren van deze periode!

Alleen de onmacht die ik voel… dat ik het niet beter kan maken voor hem. Het lukt me niet om dat machteloze gevoel opzij te zetten. Ik zou hemel en aarde bewegen als ik dat kon, maar het gaat niet. Ik kan er wel zijn voor hem! In alle rust luisteren op het moment dat het nodig is. Ik kan hem stimuleren of soms juist afremmen.

Wat ik niet moet doen!? Vooral niet mijn eigen gevoel van onmacht de zijne laten worden. Niet mijn onrust projecteren op hem! Ik mag kijken naar waar mijn onrust vandaan komt, welke belemmerende overtuigingen mij daarbij dwars zitten. En op deze manier onderscheid maken tussen Pepijn en mezelf.

En bovenal vertrouwen hebben in mezelf én in Pepijn. Wij kunnen dit!

Ik heb afgelopen vakantie weken weer gezien dat hij alle benodigde eigenschappen in huis heeft.

Het komt wel goed schatje😉