Doelen stellen en behalen…
Hijgen, puffen, doorzetten… Nóg een bocht, nog 8 km. De laatste sportreep, het applaus van het publiek. Nog 6 km, ik krijg vleugels, daar staan mijn vriendinnen weer, zoals ze ook op verschillende punten stonden om me aan te moedigen. De finish en mijn trouwste supporters (mijn zus en man) in zicht.
En dan sta ik daar ineens voor burgemeester Aboutaleb! Yes ik heb het gehaald, ik heb gewoon een marathon gelopen. Ik schiet vol van emotie, trots en vermoeidheid.
“Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan!” Nou dat ging voor het lopen van die marathon wel op. Wie had ooit gedacht dat ik dit zou kunnen.? Naast mijn geopereerde rug en mijn luie aard. Jaja, iedereen die me nu kent zou me sportief noemen. Maar niets is minder waar. Ik houd van doelen stellen en behalen, maar sportief mag je me zeker niet noemen.
Het klopt, ik sport 2 a 3 keer in de week, maar niet zonder doel. Zonder doel kruip ik toch echt liever op de bank achter een serie van Netflix. Zodra ergens een doel of een uitdaging aan te pas komt, dan ben ik daarvoor te porren.
Zo zit ik in elkaar. Handig om te weten. Want op het moment dat ik iets moet doen, zonder dat ik het uitdagend vind of dat het geen of onduidelijk doel heeft dan ben ik minder gemotiveerd. Maar weet ik (of die ander) mijn vuurtje aan te zetten, dan ga ik ervoor.
Die energie om doelen te behalen helpt me niet altijd. Want zodra Pepijn een doel heeft slaat hij op slot. Dan legt hij de druk zo hoog dat hij niet goed kan presteren en blokkeert. Hij zit duidelijk anders in elkaar dan ik. Bij door hemzelf gestelde doelen kan hij hier nog wel mee omgaan(soms). Maar zodra dit van buitenaf wordt opgelegd, gaat het behalen van die doelen gepaard met een hoop onrust. Hij wilt ontdekken met ruimte voor zijwegen en creativiteit. Zonder tijdsdruk en met een open eind.
Twee totaal verschillende wegen die wij bewandelen. Tja en hoe doen we dat dan?! Nou ik kan jullie vertellen dat dit ons soms best dwarszit. Maar we kunnen er gelukkig vaak genoeg om lachen (tegenwoordig dan). Ik ben al zes stappen verder en hij is nog bij stap 1. Hij moet soms harder lopen dan hij kan/wil en ik moet soms langzamer lopen dan ik kan/ wil. Wat helpt? Hardop uitspreken van waar ik naar toe zou willen, met de vraag aan hem wat hij daarvoor nodig heeft. Of gewoon samen een ander doel stellen.
In de opvoeding wil ik hem eigenlijk meegeven dat het zo leuk is om uitdagingen aan te gaan en dat het heerlijk is om doelen te behalen. Ook als je daarvoor hard moet werken. Maar ik kan beter zijn eigen talent stimuleren en hem de ruimte geven om zijn eigen weg te ontdekken.
Herken jij dit ook in de opvoeding van jouw kinderen? Of ken je het vanuit jouw eigen opvoeding? En weet jij nog niet helemaal hoe dit werkt voor jou? Ik denk graag met je mee. Ik kan je beloven dat het fijn is om jezelf te kennen zodat je minder onrust ervaart in het leven met een kind wat gewoon anders is.